bham.pl - Polonia Birmingham, Forum Polaków w Birmingham

Witam. Postanowiłam dołączyć do Waszego forum, chociaż pewnie równie szybko się z niego ulotnię, bo po niektórych wpisach widzę, że ludzie nie mają do siebie szacunku. A ja nie potrzebuję, żeby ktoś mnie pouczał, założyłam ten temat, bo chcę się wyżalić, wypłakać. Nie znamy się, Wy nie znacie mnie, ja Was i pewnie dlatego jestem taka odważna...
3 lata temu straciłam dwie najbliższe mi osoby. Odeszły, bez pożegnania, bez ostrzeżenia. Próbuję to zrozumieć, otrząsnąć się z tego ale najzwyczajniej w świecie nie potrafię. Chodziłam przez długi czas do psychologa, ale takie wizyty nie pomagają, mi nie pomogły... W głowie i sercu wciąż jest jedno pytanie: dlaczego ja? Dlaczego to przytrafiło się właśnie mi...?

cześć,
tu nocny marek Testowy,
nie obchodzi mnie czy to ściema, czy nie,
chcesz pogdać, to śmiało,
jak sama napisałaś, nikt Cię tu nie zna, i pewnie nie pozna, więc anonimowość zapewniona,
w dużym procencie,
możesz coś więcej napisać, co takiego się stało?

Nie, chyba jednak nie jestem gotowa opisać tego publicznie Przepraszam!

hm... trudno,
w kazdym razie,
na pytanie zawarte w temacie odpowiedź brzmi: rozmawiać z innymi,
powodzenia życzę Monsterku

jaculski napisał(a):Są rzczy których zrozumieć się nie da i może nie powinno się dać. Ja w podobnej sytuacji zacisnąłem zęby i zamknąłem sie w sobie...opcja do dupy, ale działa już ponad 7 lat.
Powodzenia!

No właśnie Co to za rozwiązanie? Zamknąć się w sobie? Może po prostu ludzie, którzy stracili bliskie im osoby, powinni o tym porozmawiać? Bo kto zrozumie lepiej człowieka, którego opuścili bliscy jak nie inny człowiek po takich samych przeżyciach...?

Monsterku, wspolczuje, niestety bolu nie unikniesz, bo sa sytuacje ktore po prostu sprawiaja ogromny bol i nie ma na to znieczulenia.
Ten bol i rozstanie trzeba przezyc, przeczekac niestety, wszystko tez zalezy jak radzilas sobie z trudnymi sytuacjami wczesniej i czy masz kolo siebie jakies bliskie CI osoby (osoby ktore sprawaja ze czesciowo zapominasz o problemach i nie czujesz sie sama z tym wszystkim).
Ludzie nie umieraja jesli zyja w nas dalej, jako wspomnienia, smierc nie oznacza ze musimy przestac ich kochac czy tez ze ich milosc do nas sie skonczyla.
Trzymam kciuki zebys znalazla w sobie sile na kolejne zwykle dni. Jak cos zawsze uderzaj na priv.

Pozdrawiam

Beautiful_Monster, mowia ze bol po stracie ukochanej osoby mija i z czasem sie zapomina...ale wg mnie tylko wygasa i jest stlumiony, jesli kogos sie kocha naprawde to czesc zalu i bolu zostaje w nas..ja juz ponad 10 lat temu( juz 12 lat a ja czuje jakbym to bylo wczoraj!a lwasnie 12 lat temu po sylwestrze musialam ja pozegnac) stracilam jedna z najblizszych i najukochanszych mi osob na swiecie moja babcie...spedzilam z nia cale dziecinswto, nauczyla mnie wszystkiego co dobre...i z czasem bol ucichl ale zal pozostal...i mase pytan... czemu odeszla przedwczesnie..i zlosc...czemu juz odeszla i czemu spotkalo to wlasnie mnie....
Mysle ze czesc tego zalu pozostaje w nas...jak i tesknota czy milosc...
Moze to jest glupie, ale odkad zmarla przychodzi do mnei czasem w snach..zwlaszcza w snach poprzedzajacych jakies zle wydarzenia w moim zyciu,..typu choroba itp... Moze to tylko moja wyobraznia i chce w to wierzyc,... a moze cos w tym jest i ukochane osoba sa przy nas caly czas..
Tak czy siak lubie te sny...bo oddalabym wiele, zeby tak jak w snie usiasc przy niej porozmawiac z nia i przytulic sie po raz ostatni..
Mysle, ze trzeba rozmawiac o tym otwarcie, bo zamykanie sie w sobie nie jest dobrym sposobem...
DObrze jest miec oparcie w bliskich czy przyjaciolach, i znalezc sobiejakies zajecie.
Mysle, ze twoje uczucia sa jeszcze w miare swieze, ale z czasem ten smutek mocniej przygasnie i tego ci wlasnie zycze.

Może macie rację... Nie warto się w sobie zamykać, dlatego założyłam taki właśnie temat... Dla ludzi, którzy mnie rozumieją, bo przeżyli to samo... Dziękuję Wam bardzo...

Bogini, moj tata zmarl 20 lat temu i od tego czasu zawsze mi sie sni jak cos waznego ma sie wydarzyc. Wiec chyba cos w tym jest.

popieram to samo jest z moim dziadkiem, sni mi sie jak ma sie cos stac (wypadki albo np zawal taty) albo ja chce zrobic coz zbyt ryzykownego Oni nigdy nei odchodza tak zupelnie, sa z nami kiedy moga, ale chyba nie powinnismy tego naduzywac

nie żebym krytykował czyjeś wierzenia,
ale oni, znaczy zmarli, istnieją tylko w naszych głowach,
podświadomość, intuicja czy jak tam zwał,
porozumiewa się z nami za pomocą personifikacji,
ale można wierzyć w duchy jak ktoś woli,

Monsterku,
trzymaj się ciepło, życie daje w kość bo tak już jest,
ale też zdarzają się chwile dla których naprawdę warto żyć

testowy napisał(a):nie żebym krytykował czyjeś wierzenia,
ale oni, znaczy zmarli, istnieją tylko w naszych głowach,
podświadomość, intuicja czy jak tam zwał,
porozumiewa się z nami za pomocą personifikacji,
ale można wierzyć w duchy jak ktoś woli,

Monsterku,
trzymaj się ciepło, życie daje w kość bo tak już jest,
ale też zdarzają się chwile dla których naprawdę warto żyć

Dokładnie. Zmarli istnieją tylko w naszych głowach. Ale to fajne uczucie, czasem gdy śnię o moim synku, widzę jak rośnie, jak się rozwija, jak uczy... aż chciałoby się zatrzymać ten sen na zawsze...
Bo umrzeć to zbyt mały powód, żeby przestać kochać...

kontynuując temat tematu,
rozmawiać, wiadomo...
forum jest dobre, ale nie najlepsze,
nie wszystko można powiedzieć obcym ludziom,
z których pewnie sporą część byś nie polubiła poznając,
ale to dobry początek,
i można poznać tutaj fajnych ludzi,
ja poznałem

Droga Beautiful Monster - bardzo Ci wspolczuje i wiem jak sie czujesz w wieku 17 lat stracilem ukochana Babcie , dziadka i Tate (wszyscy odeszli rok po roku dokladnie w swoje rocznice smierci!
Zamknalem sie w sobie na dlugi okres , przestalem o tym rozmawiac wszystko dusilem w sobie i zadreczalem sie pytaniami i poszukiwaniem odpowiedzi - zdziwaczalem ,wpadlem w zle towarzystwo a reszte juz sama mozesz sobie dopisac . Wiem ze to byl blad ze zamknalem sie w sobie ,stronilem od ludzi ,stalem sie dziwny - troszke mi jeszcze z tego zostalo:(Moja rada dla Ciebie rozmawiaj o tym z ludzmi mam na mysli przyjaciol , rodzine ,dobrych znajomych- ludzmi ktorzy mieli podobne przezycia .Nasi ukochani bliscy sa teraz w miejscu gdzie nie ma bolu , chorob , nienawisci i wszystkich tych zlych rzeczy ktore nas otaczaja - ja sobie tak to tlumacze ze sa w lepszym miejscu .Nie wiem jak do tego podejdziesz ale nie zamykaj sie w sobie ,ciesz sie kazda chwila zycia , rozmawiaj ,nie zadreczaj sie pytaniami bo to do nikad Cie nie zaprowadzi - bedziesz czula sie tylko bardziej rozgoryczona:(Nasi bliscy sa z nami kazdego dnia w naszej pamieci i we wspomnieniach i wierze ze nad nami czuwaja.Pozdrawiam

testowy napisał(a):kontynuując temat tematu,
rozmawiać, wiadomo...
forum jest dobre, ale nie najlepsze,
nie wszystko można powiedzieć obcym ludziom,
z których pewnie sporą część byś nie polubiła poznając,
ale to dobry początek,
i można poznać tutaj fajnych ludzi,
ja poznałem

To na pewno. Ale łatwo jest otworzyć się przed obcymi ludźmi. Tak jak napisałam na początku, nie znam Was i raczej nigdy nie poznam osobiście, więc dlatego mam odwagę o tym pisać. Pierwszy raz rozmawiam o swoim bólu z nieznajomymi, oprócz psychologa oczywiście, który myślał, że wie co przeżywam i co czuję, a tak naprawdę wyciągnął tylko rękę po pieniądze.